Tyrania intymności
(Written in the Polish language) Tyrania intymności psychologizuje i personalizuje, nawet tzw. polityka nie może się wymknąć z...
Tyrania intymności psycho-logizuje i persona-lizuje, nawet tzw. polityka nie może się wymknąć z tyranii intymności szponów.1 Dlatego też polityków (płci męskiej, zarówno jak i żeńskiej) już nie mierzy się wedle ich czynów — zamiast tego, „ogół” interesuje się „politykiem-osobą”, co pociąga za sobą konieczność kompulsywnej inscenizacji ze strony polityka-osoby.
Utrata sfery publicznej pozostawia pustkę, w którą wlewają się intymne, zainscenizowane szczegóły i fałszywie prywatne sprawy — „fałszywie prywatne”, bo również zainscenizowane i, w trybie natychmiastowym, opublikowane.
Upublicznianie polityka-osoby przez jej lub jego zespół oraz upublicznianie się polityka-osoby. W obu przypadkach zauważamy wklejanie wizerunków fałszywie prywatnych inscenizacji na njusfidy mediów (anty-)społecznościowych. Ekshibicja wklejanych „produktów” przejmuje i okupuje miejsce sfery publicznej. Dalej, w procesie tym sfera publiczna przemienia się w przestrzeń ekshibicji (zataczając koło).
W przestrzeni ekshibicji ogół pozwala politykowi-osobie odwrócić uwagę (tegoż ogółu) od dyskusji nt. polityki polityka-osoby. Ogół chętnie podejmuje dyskusję nt. wklejonych tekstów polityka-osoby, jego lub jej cyfrowych samo-zdjęć oraz innych społecznościowo-medialnych elektronicznie publikowanych inscenizacji.
Czas na puentę. Obecny autor chciałby zaproponować następującą prognozę. Skoro dzisiejszy tzw. polityk nie chce już być mierzony wedle swoich słów i czynów, lecz poprzez kompulsywną inscenizację stara się odwrócić i przekierować uwagę phono sapiens na polityka-osobę i jego lub jej sygnalizowane cnotliwo-współczujące komunikaty, zdobywając przy tym wyimaginowane punkty wyborcze, to ten sam polityk musi być przygotowany na to, że właśnie ta tyrania intymności wywoła pożar. Pożar spektakularny. W tym pożarze tyrania intymności wyłoni się jako piekielnie skuteczny miecz obosieczny.2
A.) Polityka: pojęcie należące współcześnie do języka potocznego, występujące także w dyskursie publicznym oraz w naukach społecznych; w rozumieniu potocznym polityka oznacza: umiejętność sprawowania władzy publicznej; działania rządu; zdolność mobilizowania członków zbiorowości do wspólnego wysiłku na rzecz celów społecznych i zyskiwania ich posłuchu dla decyzji władzy; umiejętność skutecznej realizacji wyznaczonych celów społecznych w podzielonym, zróżnicowanym społeczeństwie.
Dla nowożytnego rozumienia polityki istotny jest fakt, na który wskazuje Hannah Arendt (1906-1975) — istnienie różnic między ludźmi i grupami ludzkimi; jest to fakt zasadniczy dla polityki, która jest działaniem dotyczącym spraw porządku współżycia i życia zbiorowego jednostek i grup różnych, odmiennych, a jednak mających żyć wspólnie, razem.
B.) „Tzw. polityka” — jakakolwiek polityka, która nie podlega powyższej definicji polityki A.).
Aby napisać powyższy tekst, napiłem się wody, nieraz klarownej i nieraz mętnej, z następujących źródeł:
Byung-Chul Han, The Transparency Society, (2015);
Fejsbuk, tutaj;
PWN Encyclopedia Online, polityka, tutaj.
A jeśli chodzi o nie pozostawienie Czytelnika w swerze innuendo, nt. drugiej strony “miecza obusiecznego”, obecny autor zaprasza Czytelnika do książek, artykułów i innych publikacji Amerykańskiej autorki, Pani Kirby S..